Novas sensacións en Balaídos.

Boa mañá de fútbol a do Domingo pasado en Balaídos, magnífico ambente nas bancadas,bo fútbol o desplegado polo Celta pero sobre todo esa sensación que se nos queda no corpo de que este ano pode ser o do ascenso; aínda que hai que seguir partido a partido. Porque este Celta ten carencias, a máis clara por certo a falta dun goleador; ben é certo que está David Rodríguez en racha (porque leva 6 goles no inicio da tempada, pero se vemos os últimos partidos leva 0 goles en 4 partidos), pero este rapaz, para min, é máis un segundo punta ca un killer da área.
Primeriramente gustaríame destacar o gran ambente no estadio, con case por fin 16000 espectadores nas bancadas do coliseo vigués; parece que estes rapaciños están a encandilar á afección.

O partido empezou cun ritmo moi forte o implantado polo Celta, cun xogo directo e trepidante, o Betis pola contra estaba completamente fóra do partido nestes primeiros 30 minutos, xa que non xogaba a nada. Nesta primeira media hora de xogo o Celta marrou dúas claras ocasións de gol; a primeira delas foi un man a man entre De Lucas (chapó para este xogador, eu pensei que se ía dedicar á vida contemplativa en Vigo) e o porteiro Goitia, que desbaratou este último, a xogada produciuse despois de un gran pase entre liñas de Trashorras; a outra xogada tratouse dunha cabezada de David Rodríguez no segundo pau onde era máis sinxelo marcar que botar o balón fóra. Pero cando levábamos algo máis de media hora de partido, o Celta adiántase no marcador, nunha xogada con polémica, xa que Hugo Mallo lévase o balón coa man despois dun rexeite do defensor bético, chega a liña de fondo e da un pase atrás para que Álex López, outro canteirán, marque dun potente disparo.

Con este gol, o Celta baixou un pouquiño o ritmo, e o Betis estirouse un pouco; pero non remataba de abastecer de balóns a Rubén Castro, Momo non conseguía desbordar a Murillo nin a Hugo Mallo, xa que cambiou de banda nun intento desesperado por levar perigo, Salva Sevilla non fixo o que nel é habitual pero sobre todo notábase a falta dun crack Emaná que non se zafaba da ferrea marcaxe a que foi sometido por Bustos “o Gatusso Charro”. E así co 1-0 chegamos ó descanso.

Na reanudación máis do mesmo, intensidade, velocidade e xogo ditrecto por parte do Celta, e intención por combinar e tomalo mando do partido por parte do Betis. O Celta aguantou o ritmo infernal de partido que propuxo outros 20 minutos. Neses minutos dispuxo dunha magnífica ocasión ben levada por Trashorras e Dani Abalo (que entrara na segunda parte) que rematou o primeiro ó poste. A partires deste intre, o Celta baixou o ritmo do partido, normal por unha parte, e o Betis empezou a controla-lo partido. Por fin Emaná desplegaba o seu fútbol. E no minuto 20 da reanudación, Salva Sevilla mete un balón entre liñas por arriba que aproveita Rubén Castro para por o empate no taboleiro. Despois de aquí pouco fútbol, agás un remate a porta baleira no que non atiñan a marcar nin primeiro Emaná (lesiónase para tres semanas na xogada, faise unha escordedura de nocello) nin Molina despois, este último con todo a favor, manda incomprensiblemente o balón fóra. O Betis dedicouse a perder tempo con xogadores no chan e o Celta foi un quero e non podo, porque non teño forzas, despois do gran desdgaste.

Engadir que o colexiado Ceballos Silva, do colexio extremeño, estivo mal; e non polos dous penaltis que reclama o celtismo (foron dúas mans dentro da área moi difíciles de ver para o colexiado ou seus asistentes), se non pola súa actitude e permisividade cos xogadores do Betis cada vez que perdían tempo e finxían lesións nos derradeiros minutos do encontro.

Tamén comentar que non me gustaron nada os trocos feitos por Paco Herrera, sobre todo o de De Lucas (certo é que saía deunha lesión) por Dani Abalo, como tampouco o de Ález López por Michu. Non entendo que fai un xogador como Iago Aspas no banco nun partido coma este.