Moito traballo pouco premio.

Os homes de Paco Herrera saíron ó Novo Zorrilla conscientes da importancia de acadar unha victoria que os achegara de volta á loita polo liderado, despois de perdoarlle a vida a un Betis inferior en Balaidos. Quen lles ía dicir que este encontro semellaría a 2ª entrega do partido da semana pasada: nova lección futbolistica ó rival, con remontada inicial incluida; e resucitando ó contrario nos derradeiros minutos do partido... pero coma segundas partes nunca foron boas, reserváronse un final aínda mais esperpéntico.

Comezou o Celta encaixando un gol moi cedo cun zarpazo de Nauzet, imparable para Falcón. Pero do mellor que ten este Celta con respecto ó dos anos anteriores é a súa capacidade de reacción. Nada semella complicado de mais cando Trashorras amosa a sua mellor versión, coma faría no 17 para asinar o empate, e mais ainda cando o equipo saca a súa mellor arma, as contras rápidas pola banda de De Lucas, quen tras boa xogada individual puña xusta vantaxe a prol dos visitantes. O Celta semellaba unha vez mais indomable pra un Valladolid, que recollería premio de mais, co 1-2 co q remataba a 1ª metade.

E como en todo o que levamos da tempada, o Celta queimaría as suas forzas e bo futbol ó sobrepasar a hora de partido, momento no que o combustible de Trashorras se esgota, e o bo xuízo de Herrera tamén. Tras entregarlle o partido ó rival, o Celta encaixaria o 2º gol dun recen entrado Jorge Alonso que aportou equilibrio ó seu medio campo, e de seguido comezaría a tolemia celeste. Primeiro dende o banquiño, Herrera sacrificaba unha vez mais a Álex López saindo por un Michu que con Trashorras no campo, ralentizan sobremaneira a máquina Celtiña nun momento no que habia que afogar o ímpetu do rival. A isto hai que sumarlle a mala sorte arbitral coa inxusta expulsión de Lago, e a posterior de Hugo Mallo que pecou da súa xuventude entrando ó trapo nunha trifulca na que o peor parado foi o seu equipo.

Esta tolemia non facía se non beneficiar os locais, que precisaban desquiciar a un Celta que fora aplastantemente mellor todo o encontro, e conseguírono, xa que os trocos de Herrera non aportaron nada nun partido xa roto, salvo unha triste actuación dun Joan Tomás que por uns intres semellaba un dos verdibrancos que visitarion Vigo a semana pasada, e no minuto 94 culminouse o desastre co gol da vitoria dun Valladolid que no xogo foi inferior, pero que soubo manexar o partido segundo os seus intereses, roubándolle a carteira a un Celta que levou un castigo excesivo, e que pecou no de sempre. Se cadra este pode ser o momento idoneo para facer unha analise profunda no equipo e mudar algunhas actitudes e costumes, tanto no campo coma no banquiño, que fan perder puntos fundamentais en partidos nos que se arrasa ó rival, puntos perdidos que comezan xa a estas alturas da tempada a alonxar ó equipo do tren do ansiado ascenso directo, cando a brecha que podia terse a favor a estas alturas podia ser considerable.