O Mellor Agasallo de Reis

Os primeiros 3 puntos do ano acadounos o Celta no partido, se cadra, no que menos mereceu perder o rival en toda a tempada, ante un Raio Vallecano que deixou moi boa imaxe e que sen dúbida non mereceu un marcador final tan abultado.

Comezaba o encontro cun tiro lonxano de Hugo Mallo que a piques estivo de sorprender a Cobeño, mais sería só un espellismo xa que no Raio, moi volcado en ataque, eran sabedores de que tiñan que levar o mando do encontro dende o 1º minuto se querían manter ó Celta fora do encontro, e a boa fé que o acadaron. Co seu clásico 4-2-3-1, no que Javi Fuego é o cerroxo que lle aporta a Movilla a tranquilidade defensiva precisa para adicarse a mover o xogo, cunhas perigosísimas entradas por bandas por parte de Trejo e Piti, e cun Armenteros con liberdade de movementos para asociarse cun excelente Aganzo en punta, deixaron a un desidioso Celta en “or-said” durante case que toda a 1ª metade.

Os madrileños eran donos do encontro, e reflectíase nas ocasións, cun gol e 2 tiros ó longueiro en só 3 mins. O 1º tiro á cruceta de Armenteros no min 6, que foi o preludio ó gol de Coke que só tivo que empurrar a bola tras boa xogada combinativa do equipo, e cun 2º chut ó traveseiro nesta ocasión de Trejo antes dos 10 minutos de xogo.

O dominio do Raio foi incontestable, salvo se cadra cando rondabamos os 20 mins de xogo, cun bo centro de Trashorras que non atopa o remate axeitado de Catalá, pero a xogada foi boa e amosaba que o Celta quería espertar, nalgún caso concreto coma o de Michu de xeito literal, xa que foi ahí cando se comezou a ver que os galegos xogaban tamén con 11 no campo, cando o asturiano asistiu a un David Rodríguez que controla mal e que finalmente non é quen de batir a Cobeño. Pasado este pequeno bache o Raio retomou o control e comezaría o mal partido do árbitro, que anula de xeito cando menos riguroso un bo tanto de chilena a remate de Aganzo por presunta falta no control.

Os vigueses salvábanse de volta no minuto 40 cando Falcón fai a parada do partido a remate a bocaxarro de Aganzo na area cativa tras un corner, chegando ó desexado descanso cun Raio desquiciado polas ocasións desaproveitadas, que deixaron no marcador un 1-0 que en principio semellaba agasallo abondo para os celestes, que lles daba a ocasión de meterse no encontro na segunda metade cando ninguén que vira a primeira podía cree-lo atendendo ós méritos duns e doutros.

Consciente da boa oportunidade que se lle presentaba, o Celta saíu a morder cos mesmos 11 do inicio (e de toda a tempada, salvo o sancionado Garai) buscando a ocasión de que poidera soar a frauta e roubarlles a carteira ós locais. E fixérono tendo ó mando do equipo a un enchufadísimo (unha vez mais) Quique De Lucas, que foi letal entrando por velocidade unha e outra vez nas contras por banda dereita. Chapeau para a tempada deste xogador.

E nunha destas contras chegaría o gol do empate. De Lucas métese no area e recibe un bo centro de Michu, controla e nunha xogada moi enbarullada da que remata sacando un balón aereo moi vertical que, en boca de gol, non é atinado a despexar a corner por Arribas, que acaba batindo ó seu gardamallas.

E vaia que lle soaba a frauta ó Celta, que se non se podía maxinar empatando ós 3 minutos da reanudación tra-la mala 1ª parte amosada, menos podía pensar que antes dos 10 mins da segunda metade xa estaría por diante ó culminar David unha gran contra tras saque rápido de Alex levada por De Lucas, xusto despois dun penalti a Aganzo non pitado por un fora de xogo previo inexistente. Demasiado castigo para un Raio que semellaba noqueado, que non podía creer que estivera a perder 3 puntos que xa tiñan na saca, pero isto amósanos unha vez mais que os partidos nunca rematan ata que o árbitro pita e recolle o balón. Dende eiquí, o Celta tomou o mando con verdadeira autoridade por vez primeira no partido, control que xa non soltaría deica o final.

Paco Herrera, seguindo co seu habitual guión de sustitucións, trocou no 70 a Joan Tomás por Trashorras, se cadra sabedor que con el e Michu no campo é demasiada pasimonia, e fai falla alguén que meta maior intensidade no xogo para non perder o valioso botín acadado, como tantas veces acontecía en tempadas anteriores. O Raio tentouno dando entrada a un segundo dianteiro coma Delibasic en detrimento de Movilla, pero o Celta estaba moi ben posicionado.
O Raio recuperaba por partes o balón, pero cun dominio compretamente esteril, grazas unhas veces ó longueiro e outras a un sempre fiable Falcón que atallou unha perigosa dobre ocasión na area pequena. Os celestes seguían facendo dano nas contras, ata o punto de que no minuto 81 consumábase a mala sorte do Raio, que encaixaba o 3º gol de xeito acorde ó global do partido. Tras escapada en carreira de De Lucas de Amaya, este último racha fibras en plena carreira e deixa ó catalán dentro do area en solitario, asistindo así plácidamente a un David Rodríguez que chega xustiño e entre a duras penas e a trompicós, xa sen forzas e sen moito tino a verdade, remata coa perna mala metendo o balón na portería no último suspiro rozando a base do pau esquerdo. O dito, a sorte onte tíñalle alerxia á cor branquivermella.

De aquí o final, destacar só as testimoniais entradas de Abalo por David no 88 e sobretodo a de Papadopoulos no 91 por De Lucas, recibindo o grego así un pequeno premio ó seu constante traballo nos adestramentos, que de momento non soubo refrendar con gol algún, algo preocupante cumprido xa o seu 1º ano de celeste.

Unha parte para cada equipo, inda que curiosamente o Celta non rematou de deixar boa imaxe na sua. Mal partido do colexiado, moi sólido o de Falcón e decididamente gran encontro dun De Lucas que confírmase coma fundamental no que queda de carreira polo ascenso. Deste xeito, o Celta supera ó Raio en 2 puntos e é de momento 2º a 6 puntos do Betis, e visto o bo fútbol amosado neste encontro, preveese unha dura loita pola 2ª praza case que en exclusiva entre madrileños e galegos, salvo que os da beira do Guadalquivir rematen tirando a tempada polo chán nos vindeiros meses, cousa bastante improbable salvo que se confirmaran os peores agoiros sobre a posible debacle económica dos de Gordillo.

Semella claro por tanto, que de seguir así o decisivo mes de Xaneiro (no que haberá que visitar Elche, Cartaxena e Barcelona; e recibir ó Xerez) meteriámonos de cheo na loita polo 2º posto de ascenso directo, que cada xornada que pasa é mais un pulso entre os contendentes deste derradeiro partido vivido na mañá do Domingo no Estadio Teresa Rivero de Madrid.