miércoles, 2 de febrero de 2011

Cierre del Mercado Invernal.

Acaba de terminar el periodo invernal de fichajes, y es hora de hacer un repaso a los retoques de los equipos de las 4 grandes ligas de cara a los últimos meses de competición.


En Alemania, lo mas destacable ha sido la venta de Dzeko del Wolfsburgo al Manchester City, cuyo sustituto como estandarte en el equipo lo encontramos en la vuelta de Diego a la Bundesliga desde la Juve tras haber fracasado en los últimos años en el pais italiano al que había llegado como una de las mayores estrellas mundiales. Su ex-equipo, el Werder Bremen, ha vendido a Almeida al Besiktas y en su lugar ha traido al brasileño Samuel. Por último, destacar el fichaje del prometedor brasileño de 23 años Luiz Gustavo del Hoffenheim al Bayern Munich.


La Liga española se ha gastado 40 millones en este mercado.
El más madrugador fué el Barça con el fichaje de Afellay por 3 millones desde el PSV en plenas navidades.
Más del 25% del gasto ha sido realizado por el Málaga (11,5) con los fichajes de los Demichelis, Baptista, Asenjo & compañía.El fichaje más caro ha sido el de Elías, ex del Corinthians, con 7 millones pagados por el Atlético de Madrid, que también se ha reforzado con Juanfran del Osasuna por 4millones.
Sus rivales merengones han complacido las peticiones de Mou con la cesión de Adebayor desde el Arsenal, previo pago de 4 millones de su ficha, y con opción de compra futura que ronda los 15 millones incluída.
Destacan también los fichajes de Giovanni dos Santos en cesión desde el Tottenham al Racing de Santander, la cesión de Montero del Villarreal al Levante, que también han traido en préstamo al brasileño Wellington desde el Arsenal en un acuerdo por 3 años, y de los nuevos sevillistas Rakitic (Schalke 04) y Medel (Boca).

En el Calcio se ha hecho una inversión de 119 millones de euros. Y es que fichajes como los de Van Bommel y Cassano al Milan, Amauri al Parma o Alessandro Matri a la Juventus han dejado buen gasto por el camino.
Sin embargo, el mayor despilfarrador ha sido el Inter, que si ha visto como se han ido en el último mes jugadores como Mancini (At.Mineiro), Santon (cedido al Cessena) o Muntari (cedido al Sunderland); se ha gastao 38 millones de euros en traerse a la sensación de la Copa Asia de Naciones, el lateral Nagatomo del Cessena, y los italianos Rocchina del Genoa y Giampolo Pazzini de la Sampdoria.
Este último, equipo en donde han visto como han tenido que desprenderse de sus estrellas Cassano y Pazzini en este mercado invernal, pero que se han reforzado bien con las cesiones de 2 nuevos jóvenes talentos en ataque como el interista Biabiany y el italiano del ManUtd, Macheda.

Por último, la liga inglesa ha sido donde menos se ha notado la crisis económica, gastándose solo en las islas 263 millones en traspasos.
El Chelsea ha invertido 83 millonazos en solo 2 hombres: 58 en Fernando Torres y 25 en David Luiz del Benfica.
En Anfield, de los 58 millones de euros recibidos por Torres, 40 se invirtieron directamente en su sustituto, el joven ariete Andy Carroll desde el Newcastle. Otros 26M€ mas se gastaron en traerle un acompañante en ataque, el uruguayo Luis Suarez el Ajax para reconstruir el equipo desde ya sin esperar al mercado de verano, y asi aspirar a salir de los puestos bajos cuanto antes.
Otros grandes clientes han sido el Man City con los 37 millones gastados en Dzeko y el fichaje de Gai Assulin como hombre libre, y el sorprendente Aston Villa, hundido en la tabla, con los 27 millones de euros invertidos en Jean Makoun del Lyon(6M€) y D. Bent (21M€) desde el Sunderland, equipo que ha invertido parte de los beneficios en traer en cesión al talentoso, y este año inadaptado, Sulley Muntari desde el Inter.

sábado, 22 de enero de 2011

Golpe de Autoridade

O de golpe de autoridade quédase curto. O Celta esmagou con 4 puñetazos a mesa dun Cartaxena que, a pesar do resultado, fixo un desplegue físico imponente e acaparou a posesión toda a primeira parte.

O encontro comezou moi forte, Celta era sabedor de que o Cartaxena cústalle arrancar e saiu co coitelo nos dentes dende os vestiarios, ó que os murcianos contestaron pagando coa mesma moeda. Pero o que diferencia a este Celta non só dos do ano pasado, se non tamén da meirande parte dos equipos de 2ª, é a sua abraiante pegada enrriba.
Sen moito menos acaparar a posesión, nin dar os inesgotables toques como facían na era Eusebio, este Celta é un muro en defensa, cun porteiro de 1ª coma Falcón, un Jonathan Vila inconmensurable na sua 1ª tempada coma central, un laterais que, xogue quen xogue (incluido o hox debutante V.Fernández tras 5 meses de lesión) e a pesar de que o mais veterano deles é Lago con só 25 anos, semellan auténticos veteranos.

No medio, recupera con Garai e un Bustos que está facendo unha temporada pletórica como a basoira que barre con todo, sae xogando á contra coas impagabeis subidas dos laterais, con pases rápidos ó primeiro toque entre Trashorras e Michu ou Alex (dependendo quen estea no cespede) que acotío se converten en pases en profundidade a un David que mais aló dos goles que erra pola sua escasa calidade técnica compensa cun traballo físico sen balón encomiable, e cara ó sempre xenial De Lucas ó que sobran as palabras para calificar a sua expléndida tempada. Dita combinación de factores adoita rematar habitualmente, e para sorte de todos os celtistas este ano, en gol. De feito, ata en 40 ocasións rematou así o conto nesta 1ª volta. Impresionante.

E así foi como, tras varios intercambios de golpes e unha ocasión marrada por David e un chut lonxano de Garai que, esta vez para variar, no se vai alto as nubes como nel é habitual, e sae pegadiño á cepa do pau metendo o medo no corpo de Kiko Casilla. A primeira labazada na faciana dérona os visitantes, coa cabezada no min 7 de David a centro do de sempre. De Lucas recibe o balón tras un corner sacado en curto por Trashorras, regatea dentro da area a 2 rivais nunha baldosa xusto onde a liña de saque de porta, centra á cabeza de David, e este machaca a pracer. O pasador catalán é a peza crave deste equipo.

Golpazo para un Cartaxena que, saindo moi enchufado, veía como partía dende o comezo xa por atrás no marcador. Enrrabietados, e cun Celta agardando a súa oportunidade, atosigaron á portería de Falcón ata en 3 ocasións os Toché, Cygan e Toni Moral, que envía incomprensiblemente fora un remate que lle caía plácido na sua perna esquerda, a boa en teoría, e que só ante o porteiro gaditano fai o mais dificil e mandaa fora de porta. Outro factor a ter en conta este ano é a gran sorte nos momentos clave que está a ter o Celta neste ano, xa que cando a defensa non solventa, faino un sempre fiable Falcón, e cando el non chega son a sorte en forma de balóns ós paus, ou o mal tino dos atacantes quenes fan o resto.

De seguido, un gol anulado a Goiría (que recén entrara en sustitución de Toché por lesión) tras fora de xogo moi xusto pasados os 30 mins de xogo, foi a proba de que os que perdoan, perden. O Celta dominaba sen o balón, xa que facía o que quería cun Cartaxena ó que mataba nas contras, varias delas desaproveitadas, ata que no 40, e sen ánimo de parecer un disco raiado, unha boa contra levada en carreira coma sempre por de De Lucas, deixao prantado no man a man co porteiro local, e no derradeiro intre e sen mover a cabeza en toda a xogada, mira polo rabiño do ollo o bo desmarque de Michu ás suas costas, e sirve co seu habitual sangue frio un pase en bandexa dos que non se adoitan ver en 2ª división, subindo o marcador o 0-2 no min 40 a pes de asturiano, e tirando pola borda as ilusións dos locais.

Tras o tempo de lecer, os murcianos desapareceron ante un Celta moi superior, con contras matadoras. No 55 David puido sentenciar tras gran xogada de Garai que serve a Trashorras, este de espuela mete un pase en perfecto en profundidade a David que amosa as suas limitacións pegando de interior un balón que pedía golpeo coa puntiña e de exterior, enviando contra pronostico o balon fora.

Ainda así, e para colmo dos locais, volveu ser nunha contra que o partido morrería co 0-3. David recolle na frontal, conduce con velocidade e enmenda o erro anterior póndolle o balón perfecto a Trashorras para que a colocara ante Casilla a gol, e baixara o telón no min 60 dun partido que a partires de eiquí convertiuse en monólogo celeste.

O anquiño celeste move ficha de seguido e dalle descanso a un De Lucas ó que hai que dosificar o posible cara partidos mais esixentes, entrando Iago Aspas (e obviando a un Papa que é sabedor que se non xogou nun partido coma o de hoxe, pouco vai aportar de aquí o final) A pesares do resultado, o adestrador local non se daba por morto e reforzou o ataque cun Iñaki Muñoz que fixo o único perigo cun chut á escadra celtiña, e un Lafuente que vista a sua calidade e a pesar de non ser xa un rapa, non se entende a sua suplencia nun 11 coma o de onte.

Herrera seguiría co seu ritual de trocos, con Joan Tomás por Trashorras no 80 e Abalo por David no 82, que entrarían para ver a guinda do pastel por parte de Michu, que remata a pracer unha boa xogada á contra levada por Joan Tomás, que abre a banda esquerda cara Aspas, quen fabrica unha xogadiña individual para desfacerse da sua marca e serve un pase da morte para o asturiano, que firmaría outro bo partido. Non tanto polos goles en sí, se non mais po-lo seu bo criterio nos pases, a facilidade para xogar o 1º toque, e sobretodo por acompañar todas as xogadas de ataque con frecuencia e, como finalmente amosan os seus 2 goles, po-los bos desmarques, que foron tan constantes como axeitados á postre.

Así, superada con nota a particular durísima etapa de montaña que supuxo este mes de Xaneiro para o Celta xa apiques de rematar a falta da visita ó Barça Atletic, e coa 1ª volta resolta xa, non hai dúbidas sobre ó que aspira este Celta.
Os celestes plántanse no ecuador da tempada coma 2º clasificado con 43 puntos, igulados ó Raio Vallecano pero a anos luz de eles en canto ó fútbol practicado sobre o campo, cuns imponentes 11 puntos de vantaxe sobre Xere e Cartaxena, 4º e 5º clasificado igualados a 32; e a só 3 puntos dun Betis que semella comezar a ergue-lo pé do acelerador.

Rematamos por tanto a 1ª volta con 43 puntos, os cales non acadou o ano pasado deica a xornada 35 de Liga. Somos o equipo da categoría con menos derrotas, só duas, a primeira contra o Barça B po-la mínima na 1ª xornada, e nas vindeiras 20 xornadas de liga só unha derrota, contra o Valladolid, e para iso cruelmente encaixada no tempo engadido, e con 2 xogadores menos no campo.
Sumanse 40 goles ó remate do partido de hoxe en Cartaxena, ou dito doutro xeito, levamos a estas alturas 2 goles mais que no total do ano pasado.
Evidentemente, o obxectivo non é compararse coas lamentables 3 últimas tempadas, senón cos mellores Celtas da historia de 2ª. Así, o actual equipo celeste supera con creces ó Celta que ascendeu de mans de Vázquez, e por tanto hai que por o til en estar preto dos 79 puntos do Celta da tempada 81-82 a final de liga.

Por tanto, acabouse o de poñerse caretas para non crear excesiva expectación, remataron pois os discursos sobre que o obxectivo primordial era xogar o play-off. De agora en diante, calquera cousa que non sexa centrarse en acada-lo ascenso directo ó final da tempada é enganarse a un mesmo. Un ascenso directo que este ano semella vai estar mais caro que nunca.

De feito, e sendo esta unha apreciación persoal, tal como van os equipos de enrriba, e previndo o lóxico baixón que presentan todo-los equipos, non descartaría que precisaramos acadar, no peor dos casos, ata ó redor dos 83 puntos para optar a ocuparmos unha das 2 primeiras posicións, xa que ata o de agora os 3 equipos de enrriba semellan vinteaneiros abusóns nunha liga repreta de alevíns. Unha magoa que só 2 de eles poidan ascender directamente dende unha liga que a todas luces, estáselles a queder pequena.

jueves, 20 de enero de 2011

RESUMEN 1ª VUELTA DE LAS GRANDES LIGAS

Salvando la Premier League, que como cada año sigue siendo un ejemplo en cuanto a rigurosa organización del calendario futbolístico y llevan ya disputadas 4 jornadas de la 2ª vuelta, en el resto de grandes ligas europeas acabamos de llegar al final de la 1ª vuelta. Por tanto, y en un intento de que no se nos escape nada de lo más importante que hemos vivido hasta ahora de la temporada 2010-2011, es momento de echar la vista atrás y reflexionar sobre todo lo que ha sucedido en los últimos 5-6 meses en los campeonatos más destacados del viejo continente.

Liga Sagres

Todo marcha según la lógica en la liga portuguesa, quizás la única junto a la española que no presenta sorpresas en la parte alta de la tabla y donde los de siempre siguen comandando.

El Porto está intratable y lleva mucho terreno ganado de cara a un título de liga que salvo desastre mayúsculo no puede escapárseles de las manos, al posicionarse líder de la categoria con 46 putos en los primeros 16 partidos, manteniéndose invicto y dejándose tan solo 2 empates por el camino. Y es que el equipo del aprendiz de Mourinho, André Villas-Boas, es el mayor capacitado para ser nombrado como heredero del Porto que, para sorpresa de toda Europa, se impuso como campeón de aquella CHAMPIONS LEAGUE de 2004. Han sabido mantener al grueso del bloque de los últimos años, sobretodo destacar el mérito de seguir contando con los mejores jugadores de las 2 últimas campañas, el brasileño Hulk y el colombiano Falcao, a los que no les faltaron novias el pasado verano ni en el actual mercado de invierno (Tottenham pujó fuerte por el brasileño y Valencia o Milan preguntaron por la situación del colombiano) y han retocado al equipo con pocas adquisiciones, pero de gran de calidad, en especial para el mediocampo como los jóvenes portugueses Souza Dias y Joao Coutinho, llegado en el mercado de verano desde sus rivales del Sporting Portugal, fichaje por supuesto no exento de polémica.

Apenas pueden ver por el retrovisor a un Benfica a 8 puntos, el único capaz de mantener un ritmo lejanamente por el estilo. Con un Javi García, ex de Real Madrid, que se ha adueñado del mediocampo lisboeta, y Oscar Cardozo llevando el peso ofensivo del equipo, arropados por viejas glorias como Nuno Gomes, Aimar o Saviola, y con un Salvio cedido por el At. Madrid aún por terminar de explotar, buscarán hasta el mes de Mayo no perder la ventaja de 8 ptos que tienen respecto al Sporting, 3er clasificado, y disputar la previa de la CHAMPIONS LEAGUE el año que viene, dado que el título parece más que una quimera.

De los que ocupan a estas alturas del 3º al 8º puesto saldrán seguramente los 3 clasificados a EUROPA LEAGUE al final de temporada, ya que por abajo la diferencia con los de la zona de peligro es ya considerable, y por arriba el hecho de que alguno pudiese dar caza al menos al Benfica parece ya a estas alturas ciencia ficción. Mis favoritos para quedarse dichas plazas serán Sporting de Portugal, Guimaraes y Braga. Braga y Vitoria de Guimaraes han sido revelación los últimos años, y el Braga tuvo un papel mas que digno en CHAMPIONS este año, y puede dar la sorpresa a mas de uno en EUROPA LEAGUE, ya que son un equipo bien montado, y eso que lo han hecho a coste casi 0, a pesar de la muy criticada venta de su mejor jugador, el brasileño Matheus, que cuajó grandes partidos tanto en la previa como en la fase final de la liga de campeones, hace solo unos dias al fútbol ucraniano. Esperábamos quizás un traspaso a una liga de mayor nivel en verano, pero la oferta de los del este seguramente era irrechazable económicamente para el jugador.

Eredivise

Apasionante lucha por los puestos de cabeza en la liga holandesa, donde el pastel se está repartiendo entre PSV y Ajax como siempre, pero este año están también optando a todo Twente y Groningen. Por parte de los colorados, podría no extrañar ya su 2º puesto visto el título del año pasado y el buen futbol desplegado, tanto entonces como ahora, sobretodo en la actual CHAMPIONS LEAGUE donde han sido terceros de grupo en su primera aparición entre la élite Europea. Gran mérito de ello recae en 3 hombres, el experimentado Theo Janssen en la mediapunta, el gigantón Janko arriba con 12 goles en 18 encuentros, y especialmente en el talento innato del joven costaricense Bryan Ruiz, que según la lógica debería estar viviendo su última temporada en el Twente, por lo que habrá que seguirle con lupa en los siguientes meses para ver en cual de las 3 grandes ligas acaba decidiéndose por jugar.

En lo que respecta al Groningen, los principales sorprendidos de esta gran 1ª vuelta que les sitúa cuartos a 1 punto del Ajax, a 2 del Twente y tan solo a 4 del PSV, tienen que ser ellos mismos. Son una plantilla muy joven, formada con jugadores de la casa que ha sido reforzada con jóvenes promesas venidas de paises del norte de Europa como Finlandia, Dinamarca o Suecia, y paises vecinos como Bélgica y Serbia. Por ello, su clasificación actual tiene muchísimo mérito, y a buen seguro seguirán en la lucha por acabar lo mas alto posible y no desperdiciar su buena 1ª vuelta. Y cuentan ya con algún nombre que ultimamente no suena tan desconocido en la liga tulipán, leanse los jóvenes Oluwafemi Ajilore o Koen van de Laak en el mediocampo, Dusan Tadic (Serbio, fichado este verano de la Vojvodina) en banda iquierda, y en especial el esloveno Tim Matavz en punta, con 10 tantos en estos primeros meses de competición.

Rondando la zona de peligro se encuentra el Feyenoord, que no levanta el vuelo de momento y se situa en el puesto 13 con 20 pts, a 10 de los puestos de acceso a Europa y a solo 4 del descenso. La causa puede ser la renovación generacional de plantilla que están atravesando, con una media de edad realmente joven. La presencia de veteranos como Thomasson arriba o Bahía en defensa, están siendo testimoniales, y las adquisiciones de Jhon van Beukering (ex “9” del NEC Nijmegen), los jovencísimos Jerson Cabral en banda izquierda y el mediocentro defensivo sudafricano Mokotjo, no están cumpliendo hasta ahora con lo de ellos se ha esperado. En el mercado invernal están trabajando para revertir la situación, y de momento ya se han asegurado los servicios en calidad de cesión del delantero japonés Ryo Miyaichi de solo 18 años, recientemente fichado por el Arsenal, en el que parece el típico acuerdo de los londinenses de varios años de duración para conseguir la nacionalidad, foguearlo en una liga europea e incorporarlo al primer equipo en un futuro próximo.

Ligue1

En Francia nos encontramos al colista mas flojo de las grandes ligas, con un Arles-Avignon al que le ha venido grande la categoría desde el minuto 1 de competición. Un equipo que cambió la práctica totalidad de su plantilla en verano, con contrataciones de última hora con cierto renombre, pero que, atendiendo a sus méritos de los últimos años, dejaban bastante que desear, como han demostrado los ex madridistas Mejía y Pavón como líderes de una defensa que ha hecho aguas jornada sí, jornada también. Sus estrellas deberían ser el Argelino Kamel Ghilas y el joven brasileño Jonathas, cedido por el Goiás; pero relegado al banquillo por problemas con el entrenador encontramos al ex del Celta de Vigo, e inadaptado e indisciplinado al carioca, más por la inmadurez tipica de su edad que por su sobrada calidad individual, y ante tales bajas y con un equipo tan descompensado, puede empezar a entenderse que acumulen solo 1 victoria y 5 empates en lo que va de curso, dejando como casi única incógnita adivinar con cuantas jornadas de antelación firmarán su vuelta a la Ligue 2.

Por arriba, la Liga está igualadísima, donde el Lille termina como campeón de invierno cn 38 puntos, cuajando una excelente 1ª vuelta, manteniéndose a 4 puntos de sus inmediatos perseguidores, PSG (con un sobresaliente Nené reconvertido a delantero), Rennes y Lyon igualados a 34 puntos, y pisándoles los talones a solo 2 puntos de ellos el Marsella.

Sorprendentemente, metido en la pomada encontramos a un gran Toulouse en puestos de EUROPA LEAGUE, con unos sólidos 30 puntos y rondando la zona CHAMPIONS. Habrá que ver como sigue respondiendo en la 2ª vuelta una plantilla que mantiene el bloque de los últimos años, y que ha sabido recomponerse a las últimas importantes bajas, las mas notables las de Mathieu al Valencia y de Gignac al Marsella en solo 2 años. Destacan jugadores formados o con mucho tiempo ya en el club, como Congré y el capitán argentino Cetto en el eje de la defensa, un mediocampo de físico duro y no exento de calidad con el ex del Oporto Machado repartiendo juego, bien escudado por M. Sissoko y Capoué, con los incisivos Braaten y el guineano Mansaré en las bandas, el veterano Didot poniendo el talento en la mediapunta, y con la torre danesa Larsen firmando 5 goles en solo 10 apariciones.

Por abajo nos llevamos la sorpresa, viendo como le cuesta levantar cabeza a un Mónaco venido a menos este año tras haber acabado cerca de puestos EUROPA LEAGUE el año pasado, quizás sintiendo demasiado la marcha de pesos pesados en la platilla, como Nené (reconvertido a efectivo delantero tras su paso por el Celta de Vigo) vendido al PSG el año pasado, y cuyos sustitutos, el congolés Mbokani (ex del Mazembe africano) y Aubameyang, joven promesa cedido por el Milan no han estado hasta ahora a la altura para acompañar a un Park Chu-Young que solo con el rumano Niculae(fichado del Auxerre) no han podido de momento hacerse con la responsabilidad ofensiva del equipo, lo que sumado a los malos resultados cosechados al principio de temporada les dejan muchos deberes atrasados cara a la 2ª vuelta que ahora comienza.

Bundesliga
En la liga alemana, a Schalke, Wolsburgo y Werder Bremen se les está haciendo muy cuesta arriba este final de 1ª vuelta, aunque presentan una trayectoria bastante positiva ultimamente. Nos encontramos como farolillo rojo al Stuttgart, otro de los clásicos europeos de los destacan en este resumen en horas bajas. Habiendo sido 6º el año pasado, la caída del equipo recae en una plantilla que, a pesar de contar con jugadores de cierta sona internacional como Molinaro, Boulahrouz, Kuzmanović, Marica, o el ex-internacional italiano Camoranesi, no está siendo suficientemente fuerte, puede que noten demasiado las bajas en los ultimos años de Mario Gómez y de Khedira este verano, y no han sabido encontrar recambios a la altura.

Arriba en la tabla, el Borussia domina con mano de hierro cediendo solo 5 puntos en 18 jornadas, con el paraguayo Lucas Barrios y el nipón Kagawa como dominadores del equipo en tareas de ataque con 8 goles cada uno. Hannover y Mainz están a 8 puntos de un líder que parece intocable este año. Leverkussen y Bayern de Munich, quizás el favorito al principio después de lo conseguido el año pasado, les siguen de cerca, pero parece imposible a estas alturas que puedan suponer un obstáculo en la consecución del título de los de Dortmund.

Liga BBVA

La liga española ha vuelto a caracterizarse, un año más y ya van 2 seguidos, como la versión adinerada (aunque cada vez menos, salvo los 2 gigantes, que lo son cada año mas) de la liga escocesa. Madrid y Barça cabalgan a sus anchas por los campos de primera, el FC Barcelona ha batido todos los récords en una primera vuelta en la LFP con 52 puntos, quedándose solo a 4 del pleno, y 3 de ellos se los dejó ante el Hércules, el otro ante el Mallorca. El Real Madrid, por su parte, ve como habiendo cedido solo 2 puntos más que los blaugranas, el 5-0 del clásico se ha vuelto pesado como una losa que seguramente les atormente toda la temporada, y a pesar de su también sobrenatural 1ª vuelta, son conscientes de que el título lo tienen muchísimo mas lejos de lo que por lógica marcarían los escasos 4 puntos que les separan.

A 13 puntos del líder y a 9 de los merengues empieza la otra liga, la de los simples terrenales, la de los comparsas que parece que tienen que jugar únicamente para que los 2 grandes tengan contra quién enfrentarse. Así, el Valencia, que en verano perdió a nada menos que a Villa y Silva, ha encontrado en Mata, Soldado y Aduriz, y en un cambio de esquema, la manera de volver a ocupar el lugar que le pertenece entre la elite de la, dicen, mejor liga del mundo.

Hércules y Real Sociedad han sido 2 sorpresas muy agradables, siendo 2 recién ascendidos situados cómodamente en media tabla, y con jugadores como Griezman por un bando o Drenthe y Valdez por el otro a un excelente nivel individual. Sin embargo, el Espanyol ha sido la sopresa mas grata y se alzan con el título de revelación de lo que va de temporada, con unos números fantásticos en Cornellá, con 8 victorias de 9 posibles, ya que la lógica se impuso en la derrota por 1-5 con el Barça, algo que ni mucho menos empaña el gran momento de los de Pochettino. Habrá que ver si el renovado Málaga del Jeque, que ha firmado entre otros, a jugadores de calidad contrastada como Demichelis, Asenjo o Baptista (estos eran los mas destacados al cierre de esta edición) es capaz de arrebatarle el título de revelación al final de la presente temporada.

Mejor, y vuelven a las andadas, podría estar siendo la temporada del Atlético, un equipo que no se sabe por que, pero año tras año desperdician las oportunidades de acercarse a la cima con fallos increíbles, a pesar de los excelentes delanteros que tiene este año y un portero de plenas garantías y proyección incalculable como De Gea. Todos estos fallos, muchas veces ante los rivales, en principio, mas asequibles. Parece su sino ser el eterno pupas. Les queda media liga para remediarlo.

No obstante, la cruz es para el Sevilla. Los andaluces, que partían como claros favoritos en la fase de clasificación previa para la CHAMPIONS LEAGUE, quedaron eliminados sorprendentemente por un Braga muy superior, a pesar de la abismal diferencia económica entre las 2 entidades. Con cambio de entrenador incluido, se plantan a mitad de temporada con unos discretos 26 puntos, a pesar de contar con jugadores como Capel, Navas, Negredo, Luis Fabiano... hay bajones francamente difíciles de comprender en plantillas como esta.

SerieA

En cuanto a la liga italiana, no ha habido grandes sorpresas en la zona media-baja de la tabla, el Udinese lo está haciendo bien, con un juego vistoso ofensivamente, y de hecho tiene al "Capo Cannonieri" momentaneo al tener a Di Natale a la cabeza de goleadores. En lo negativo, quizás la Fiore que no empezó a gran nivel, pero han mejorado ultimamente y su proyección seguramente siga yendo a mas.

Por otro lado, la auténtica decepción nos la hemos llevado con el Inter de Milan, un equipo que viene de hacer la 2ª mejor temporada de la historia ganando 5 títulos de 6 posibles justo al año siguiente de que el Barça hiciese pleno por vez primera. Las causas de que el Inter haya alcanzado el meridiano de la competición en 6º puesto, a 9 del líder, el Milan, su eterno enemigo íntimo para mas inrri, pueden achacarse a varios motivos.

Una plantilla que ha perdido a Mourinho rumbo al Bernabéu, su líder y principal artífice de la gesta pasada, y por tanto desmotivada ante un Benítez mucho más distante en el trato que el portugués, que desde el principio no supo ganarse el respeto de pesos pesados como los Materazzi, Cambiasso o Zannetti. Su modo de trabajo, la excesiva carga física en una plantilla que llegaba bastante quemada, fichajes de poco nivel como Coutinho y Joel Obi a los que dio la titularidad en detrimento de Cambiasso y Milito prácticamente hasta la consecución del MUNDIAL DE CLUBES. Es un hecho que volvió sobre sus pasos demasiado tarde ya.

Pueden ser estas algunas de las causas mas claras que han precipitado al equipo cuesta abajo, acarreando la posterior destitución del español tras conseguir el MUNDIAL DE CLUBES el mes pasado. Tras su despido, el equipo ha ganado 4 de los últimos 5 encuentros de la mano del clásico brasileño Lenardo, y se aúpa a solo 3 de la zona de liga de campeones, y parece que atisban a ver la luz al final del túnel.

En cuanto al resto, mucha igualdad en la parte alta de la tabla, con un Milan que lidera a pesar de haberse dejado por el camino 14 puntos, que se ha deshecho de un triste Ronaldinho y han incorporado a un Cassano que quiere demostrar que su 2ª juventud va enserio. Vienen seguidos de cerca por la Lazio con 37 puntos en 3er lugar, y un Nápoles igualado a puntos con los romanos como 2º, que está realizando una magnífica 1ª vuelta para la plantilla que tiene, y que se muestra hasta ahora como la mayor sorpresa en las grandes ligas, con un equipo que cuenta entre sus estrellas, además de los conocidos Hamsik en la mediapunta y Lavezzi arriba, con el internacional uruguayo Cavani, que ya hizo un gran mundial en Sudáfrica, y hasta ahora se mantiene como 2º máximo goleador del campeonato.

Roma y Juventus les siguen los pasos, aunque no han demostrado la misma autoridad. Los de la capital y los bianconeri no se han reforzado con grandes nombres (salvo Adriano, que para el caso sigue sin ser ni la sombra de lo que fué) y sus principales refuerzos han sido cesiones, Borriello, cedido desde el Milan a la Roma; y Quagliarella, del Napoles a la Juve, están siendo los pichichis de sus equipos. De hecho, a pesar de los años, siguen siendo tirados por los eternos Totti y Del Piero respectivamente. Inclusive, el 10 bianconeri empezó la temporada a un gran nivel, pero últimamente ha ido de mas a menos, estela que su equipo parece seguir a rajatabla

Premier League

Como no podía ser de otra forma, terminaremos por resumir las actuaciones en los campos ingleses, a todas luces no sólo los más madrugadores y mejor organizados, si no que para un servidor en concreto, suponen la liga más atractiva, quizás no tanto por el fútbol practicado en sí mismo, como por la pasión con la que se vive allí el deporte rey.

Desde la redacción de “or-said” hemos querido destacar el buen hacer de 2 recién ascendidos que han mostrado que, si no se deshinchan en los próximos 4 meses, han venido para quedarse en la élite del fútbol británico. Blackpool y Newcastle se sitúan 9º y 8º respectivamente, al límite de la frontera con la zona UEFA y relativamente cerca de los aspirantes a CHAMPIONS. Quizás estas posiciones a final de temprada no sean su objetivo primordial, pero haber pasado el ecuador de la liga ahí situados es todo un premio al trabajo bien hecho por 2 recién ascendidos que vienen de pasar por horas bajas en los últimos años y a los que, como a la mayoría de modestos, nadie les ha regalado nada.

El Manchester City parece que comienza a rentabilizar la estratosférica apuesta económica que el Jeque ha invertido en refuerzos. Recién fichado el crack bosnio Dzeko, sumado a la adquisición en verano de los centrocampistas Touré Yaya, Milner y Boateng, el lateral izquierdo Kolarov, el polémico Balotelli como 9 y un mago como Silva en el mediocampo, que a su vez llegaron para reforzar un equipo que el año pasado ya había realizado un lavado de cara sorprendente con jugadores de nivel como Kolo Touré, Tévez, Gareth Barry o Adebayor, ha podido al fin colocarse como 2º clasificado en la tabla.

Todo sea dicho, esa posición está en el aire, dado que lleva 1 partido más que sus inmediatos perseguidores, un buen Arsenal que un año más demuestra tener la mejor cantera de Europa situándose 3º sin fichajes contrastados, y el 4º es un Chelsea que se ha ido deshinchando y al que no le han bastado sus habituales vacas sagradas (algunas con demasiados kms en sus piernas y encarando la recta final de sus carreras) para seguir la estela de las buenas temporadas anteriores.

Con 2 puntos de ventaja se erige como líder el Manchester United, a pesar de que aún arrastra 2 partidos atrasados, con lo que la distancia actual que tiene respecto al Man City, aunque buena para las expectativas del Jeque, es engañosa y cuando los partidos atrasados se jueguen podrían caer algún puesto y encontrarse demasiado alejado de un líder que, a pesar de las bajas a principio de año de Berbatov y Rooney, y a la inoperancia de un prejubilado Owen, ha sabido mantener el barco a flote y salir airoso adelante. Y lo han hecho gracias tanto a la buena actuación de incombustibles veteranos como Scholes o Giggs, como a las de jóvenes promesas que han sabido responder a la confianza de Ferguson, como Macheda o el sorprendente Chicharito con 9 tantos en estos 6 meses, sin duda es el fichaje revelación este año en Inglaterra. (Recordemos la apuesta interna de la redacción de "or-said": ¿llegará el mexicano a los 20 tantos antes del cierre de la temporada en Mayo? No hay duda de que es un gran delantero con un fantástico futuro, pero sin duda, si consiguiese sobrepasar la barrera de los 20 tantos en su año de debut a tan corta edad y contra todo pronóstico, está solo al alcance de los más grandes de la historia del club inglés. Veremos si da la sorpresa.)

Por otro lado, las situaciones de Manchester City y Chelsea podrían ser mucho mejores seguramente, de no ser por contar en el banquillo con entrenadores de la escueta escuela italiana, con un fútbol tan rácano como el practicado en los celestes por el ex de Lazio, Roberto Mancini, empeñado en el juego defensivo que ensalza solo las cualidades físicas de Touré obviando su buena técnica, la capacidad de creación de Barry, las ofensivas de Milner o Wright-Phillips, o la calidad innata de Tévez. Aunque especialmente sangrante es que no sobresalga la magia de un David Silva que llegó como figura, siendo ese estilo de jugador que escasea en el mundo del fútbol, el jugador que hace jugar al equipo a su antojo, cuya sola presencia en el cesped vuelve mejor al resto de compañeros, pero que debido al italiano no está teniendo el protagonismo esperado en su año de debut en la Premier.

A su vez, por parte de los blues, el equipo domina el balón en gran parte de los partidos y llega con relativa pegada al area, pero desde luego ni construye ni elabora el juego como debería, desperdiciando la posesión. Quizás a Ancelotti le han sabido leer una jugada muy vista ya en los últimos años, con un 11 que prácticamente no se ha movido en las pasadas 3 temporadas, destacando los mismos Peter Cech, Terry, Cole, Essien, Lampard, Anelka, Drogba… plantilla que por supuesto rebosa calidad, pero innegablemente las batallas se les acumulan a estos viejos guerreros que Abramovich no ha retocado más que con el talentoso Benayoun y el ex de Benfica, Ramires. La plantilla, además, se antoja corta ante posibles lesiones (como ha demostrado la baja por rotura de Alex en defensa y los problemas físicos de Terry, y la lesión Benayoun, que ha dejado a Lampard solo en la creación con un Essien que está lejos de su mejor nivel). Plantilla corta por tanto, al menos para el alto nivel de exigencia vivido en esta primera vuelta tan cargada de partidos. Habrá que ver si demuestran que la veteranía es un grado y si la calidad prima sobre el joven físico de nuevos aspirantes a zona champions, como Tottenham, Sunderland o Bolton, ahora que se empieza a mostrar decisiva cada actuación en Liga y Champions.

Destacan por negativo los resultados de dos clásicos como un Aston Villa al borde del descenso, y un West Ham que ya el año pasado se salvó por los pelos y que este año lo tendrá muy duro para salir de un apretado grupo de equipos en zona de descenso, siendo ellos, los que parten desde lo mas hondo del foso, los que mas tendrán que remar para evitar la catástrofe.

Ligeramente fuera del descenso encontramos a la mayor decepción del año en Europa, junto a la actuación en Bundesliga del Schalke 04, o la aparente inoperancia de Mónaco o Feyenoord quizás. Es el Liverpool del ahora técnico Dalglish, que podríamos decir que llevaba quizás año y medio en horas bajas, en especial desde la marcha de un Xabi Alonso que era el corazón de aquel gran equipo.

Quizás ahora los nuevos accionistas echen de menos a un Benítez del que se pueden decir mil cosas, pero al que no puede negársele haber exprimido hasta la última gota de los jugadores que tenía, varios de ellos, como se está desmostrando en la actualidad, que quizás no están al nivel de la historia de la camiseta que defienden. No han dejado de coquetear con el descenso en todo el año, especialmente después de recolectar terribles resultados en los primeros meses bajo la batuta de un Hodgson que ni mucho menos estuvo a la altura, y que ha pagado tantos altibajos al principio. La mala situación colectiva se ve contagiada a sus estrellas, con goles ridiculos encajados por Reina, partidos más que discretos de Gerrard, una anecdótica contribución de Meireles o Joe Cole (fichajes más destacados), o un Torres que acumula sólo 7 goles, pero que sigue siendo el mejor del equipo. Quizás esto demuestra que a perro flaco, todo son pulgas, incluso entre las estrellas mas contrastadas. No tendrán otra salida que echarse el equipo a las espaldas, ya que en ellos estará en gran medida la opción de salvar a un histórico Liverpool y a su impecable afición del bochorno del descenso. Después ya se hablará de cazar la zona europea o hacer un buen papel en la EUROPA LEAGUE.

Matheus Leite Nascimento

Hoy os vamos a presentar a uno de los futbolistas que más nos ha sorprendido en los últimos tiempos a la redacción de "or-said"; se trata de un diminuto (mide 1,75) y veloz delantero brasileño que acaba de fichar por el FC Dnipro Dnipropetrovsk ucraniano (pagó por el 1 millón de €), este equipo lo entrena el español Juande Ramos. Para los seguidores del blog no creo que les suene extraño el nombre de Matheus hasta hace poco punta titular de nuestro querido Sporting Clube de Braga.

Nacido en 1983 (cuenta con 27 años) en Ribeirópolis, y empezó su carrera en el modesto club brasileño Associação Olímpica de Itabaiana, hasta que en el año 2005 decide dar el salto a Portugal (recordemos que los jugadores de las antiguas colonias portuguesas no ocupan plaza de extranjero en la Liga Sagres) al Futebol Clube do Marco de la tercera categoría del fútbol portugués (lo que sería la segunda B en España) donde en media temporada (2005-2006) marca 4 goles en 11 partidos; su endiablada velocidad, facilidad para el regate y su gran olfato goleadror no pasan desapercibidos para el Sporting Clube de Braga que ese mismo año lo incorpora en sus filas.

Durante su etapa en el Braga, jugó 87 partidos marcando 19 goles; pero es que hasta este último año no ha jugado de delantero centro nato, ya que en años anteriores siempre actúo por las bandas, ya que es ambidiestro. Su primera campaña fue una cesión primero en el Beira-Mar donde apenas jugó y luego al Vitória de Setúbal donde despuntó ya que anotó 5 goles en 15 partidos.

Este año sus grandes actuaciones han sido decisivas para que el Braga siga vivo en competición continental, aquí os dejo unos vídeos con sus mejores goles en champions este año, los dos goles que le metió al Arsenal en la fase de grupos y el que le metió al Celtic en la previa, en la redacción nos encandilaron esas actuaciones ya que nos desplazamos para ver los partidos in situ.





El King Eric reclama el trono "do Rei"

Siempre es una buena noticia que uno de los mitos vivientes del balompié vuelva a los entresijos del fútbol (al de verdad: al que se juega sobre césped y con botas) pero si además es para colaborar en la resurrección de uno de los clubes que pese a lo corto de su recorrido consiguieron marcar un hito en la historia de este deporte, esta nueva etapa hace que se emocione cualquier aficionado.

Los New York Cosmos llevan varios años intentando volver a la primera línea del balompié estadounidense después de 25 transitando entre las sombras. Este club que participó de la desaparecida North American Soccer League (NASL) entre los años 1971 y 1984, ganando cinco campeonatos, está moviendo ficha para conseguir una licencia para participar en la Major League Soccer (MLS) a partir de 2012.

¿Que hizo de este club algo tan especial? Pues aparte de ser la punta de lanza del nacimiento de una primera oleada de amor por el “soccer” durante la década de los 70s en los EEUU, lo que lo ha convertido en una referencia a nivel mundial fue la cantidad de estrellas, en el ocaso de sus carreras bien es cierto, que se implicaron en el proyecto. Por el NY Cosmos pasaron astros como Johann Neeskens, Franz Beckenbauer, el brasileño Carlos Alberto y como no, o Rei Pelé. Edson Arantes do Nascimento “Pelé” jugo entre los años 1975 a 1977 con el NY Cosmos después de una carrera de más de 1000 partidos con su club de toda la vida, el Santos paulista.

En el día de hoy Eric Cantona ha anunciado que se une como director deportivo a la estructura de los Cosmos, con el tres veces mundialista por EEUU Cobi Jones como adjunto. El carismático jugador francés que dejo una huella imborrable entre los seguidores del Manchester United, compuesta a partes iguales de genialidad, personalidad y polémica, ha dedicado los años posteriores de su retirada al esfuerzo de convertir el esperpento del fútbol playa en un deporte mediático.

Ahora su compromiso es “retomar la posición número uno en EEUU y posteriormente... convertirse en uno de los mejores clubs a nivel mundial a lo largo de los próximos años”. Si hay un personaje actualmente que tiene la fortaleza, la dedicación y la calidad necesaria para conseguir este objetivo es sin duda el gran Eric. De hecho ya suenan los jugadores de la Premier League Phil Neville, Ryan Giggs y el mismísimo David Beckham como primeros fichajes del club neoyorquino. Long life to the King!

martes, 18 de enero de 2011

Edin Džeko

El futbolista que hoy nos ocupa se trata de un espigado delantero centro (mide 1,92) nacido en Bosnia, concretamente en Sarajevo en el año 1986 (cuenta actualmente con tan sólo 24 años), y ha protagonizado el traspaso del mercado de invierno hasta el momento. El bosnio ha decidido cambiar la Bundesliga, donde era toda una estrella, por la Premier, donde creo que por sus cualidades futbolísticas puede volver a triunfar de nuevo. El traspaso se cifó en 35 millones de €, que imaginamos ha puesto el jeque de su bolsillo.

Por sus cualidades físicas me imagino que la gran mayoría pensaréis que se trata del típico delantero "tanque", aguerrido con potente disparo y gran remate de cabeza (debido a su envergadura); pero nada más lejos de la realidad, ya que a estas características que sin duda atesora las complementa con una gran visión de juego, una capacidad pasmosa para la asociación y combinación del balón con sus compañeros y una facilidad pasmosa para el desmarque lo que facilita el juego en profundidad de sus equipos, con que no sólo participa del juego dentro del área.

Su carrera comenzó en su Bosnia natal, jugando para el FK Željezničar, donde jugaba de mediocentro sin éxito aparente hasta que un día el míster decidió colocarlo en punta y fue allí donde el bosnio destapó todo su potencial. A partir de ahí se fijo en él el Teplice checo que lo fichó en 2005, pero ese primer año jugó cedido en el Ústí nad Labem de la segunda división donde marcó 5 goles en 16 partidos, los dos años siguientes ya jugó en la primera división checa para el Teplice marcando 16 goles en 43 partidos. En él se fijó por aquel verano de 2007 Felix Magath (actual entrenador de Raúl en la Bundesliga) que en aquel año era el entrenador del Wolfsburgo, apostó fuerte por el pagando 4 millones de €.

El primer año sufrió la dura adaptación a una competición muy exigente como es la alemana, pero la segunda temporada destapó el tarro de las esencias junto con su ex-compañero el brasileño Grafite, ya que ambos marcaron la friolera de 54 tantos en liga, 28 el brasileño y 26 el bosnio, para dar así la sorpresa y proclamarse campeones de liga. Ese mismo verano el Wolfsburgo recibió numerosas ofertas por el bosnio, se hablaba del interés de equipos como el Real Madrid, Inter, Manchester; pero parecía que el que más fuerte apostaba era el A.C. Milan; pero la operación nunca llegó a concretarse.

La temporada pasada jugó la champions con el Wolfsburgo pero ni brilló como se esperaba, de hecho el equipo no fue capaz de repetir el fútbol combinativo y directo que practicó el año que se proclamó campeón, y su rendimiento bajó. En verano una vez más la negativa de la directiva impidió que se marchara, pero ahora parece que ha llegado de nuevo su momento en un equipo bien armado y creo que junto con Tévez puede volver a formar una pareja tan letal como hacía con Grafite.

Creo que no falta decir que es internacional absoluto con Bosnia, donde ha jugado 31 partidos y marcado 17 goles, su éxito más preciado ha sido llevar a Bosnia a la repesca para el Mundial de Sudáfrica, donde quedó eliminada ante Portugal, en una eliminatoria muy disputada.
Os dejo un vídeo recopilatorio con algunos de sus mejores goles.

lunes, 17 de enero de 2011

Pouco fútbol en Balaídos

Presentábase o Celta, o Sábado en Balaídos, coas gañas de mantela racha positiva que leva neste 2011, pero enfrente tivo a un rocoso conxunto que lle puxo as cousas complicadas, o Xerez.

Paco Herrera sacou un once inédito marcado polas sancións que carrexaba da xornada anterior, Vila e Hugo Mallo; así fixo debutar a Víctor Vázquez e apostou pola parexa de centrais Ortega - Catalá; o resto os habituais do seu once tipo, Falcón baixo paus, Roberto Lagto no outro lateral, con López Garai e Bustos na contención, Álex López e De Lucas nas bandas, Trashorras de enganche e David Rodríguez en punta.
O partido comezou co Celta levando o control do xogo e un Xerez exercendo unha gran presión no medio do campo, o que impedía que o balón circulase con fluidez no bando celeste e polo tanto entraran en xogo Álex López, De Lucas e Trashorras. Así con este panorama o conxunto vigués despuxo de moi poucas ocasións na primeira metade, e as primeiras do partido foron para o equipo andaluz.

Ó cuarto de hora de comezalo encontro Jose Mari enmudecía Balaídos cun remate cruzado dentro da área que marchou lambendo o poste, o ex do Milán controlou moi ben un balón que lle serviu Óscar Díaz (ex-celeste) dende a dereita, e dez minutos máis tarde o propio José Mari mandou un potente disparo dende fóra da área que se marchou por alto.

Pero se algo diferencia a este Celta do de tempadas anteriores é que con moi pouco consegue marcar; así na primeira ocasión claras dos vigueses, éstes conseguen o 1-0; a xogada naceu dunha falta algo escorada cara o lado dereito que colga Trashorras, Catalá prolonga no corazón da área e De Lucas libre de marca consegue o tanto, era o minuto 33; neste tipo de xogadas vese a boa mán de Paco Herrera coa estratexia. O gol foi un lastre moi pesado para os andaluces, que non souberon reaccionar, e case levan outro máis pa caseta se nun libre directo maxistralmente sacado por Trashorras o balón en vez de petar na cruceta petara nas mallas da portería defendida por Chema, que nada podía facer nesa falta.
O fútbol exhibido por ambos conxuntos neste primeiro tempo foi insulso e aburrido po espectador, xa que concentrábase na meirande parte no medio do campo e apenas xeneraron ocasións de gol.

Na reanudación os homes de Javi López sairon a polo partido, esas gañas traducíronse nun dominio da posesión do balón abrumadora por parte dos andaluces, e un Celta agazapado atrás esperando matalo partido á contra. quizáis esta actitude foi a que fixo que os vigueses non se levaran os tres puntos.

Pero no 55 empezouse a trunca-lo plan para os vigueses, xa que se produce a lesión de Roberto Lago, e Herrera decide dar entrada no seu posto a Dani Abalo, xa que no banco non dispuña de laterais (Murillo lesionado e Mallo sancionado), este troco levou o corpo técnico a retoca-lo debuxo disposto no campo, debido a pouca disposición de Abalo para defender, así 15 minutos despois sacaron a David Rodríguez e deron entrada a Túñez, algo insólito esta tempada nos celestes xogar con defensa de 5, 3 centrais e 2 falsos laterais.

Aínda asi con este panorama o dominio dos andaluces non se traduciu en ocasión algunha, pero rondaban moito polos dominios de Falcón. De feito as mellores ocasións do segundo tempo foron celestes, así nunha contra ben levada por Dani Abalo e Bustos, o arousano asiste dende a dereita cara a frontal da área onde chega Álex López que con todo o seu favor manda un disparo moi alto. E no 74 nun calco do libre directo da primeira parte Trashorras volve manda-lo balón á cruceta da postería azulina.

Paco Herrera quizáis para darlle máis consistencia ó medio campo olívico deu entrada no 80 a Michu por Trashorras, pero non funcionou xa que o Xerez levaba o mando do encontro e tiña ó Celta moi metido atrás.

Así no 90 nun balón colgado á frontal da área viguesa por Héctor Font, peinouno Jose Mari que lle gaña o salto a Catalá, Bermejo rouballe a posición a Ortega, controla e bate a Falcón por baixo, 1-1.

Quizáis o Xerez, por ocasións non mereceu o premio do empate, pero polo xogo desplegado no segundo tempo, no que sempre rondou a portería defendida por Falcón, pareceume un resultado xusto. O Xerez ademáis conseguiu desbaratar o medio campo vigués cunha boa labor na presión dos seus puntas e medios, personificando esta labor en Bermejo, José Mari, Óscar Díaz, Redondo e Héctor Font.

Comentar tamén o correcto partido realizado polo debutante (na tempada) Víctor Vázquez. E a maiores dicir que tamén voltou polo coliseo vigués Edu Moya, quizáis o peor dos visitantes.

jueves, 13 de enero de 2011

Copa de Asia - Qatar 2011

Esta semana ha comenzado la Copa de Asia de naciones, la equivalente a la Eurocopa en Asia. En "or-said" os mantendremos puntualmente informados de todo lo que ocurra en esta competición, tal y como venimos haciendo con todas las grandes competiciones del balompié internacional.

Esta edición se celebra en Qatar, y resulta una buena prueba de lo que nos encontraremos en el mundial de 2022, empezando porque la copa se celebra en Enero debido a las altas temperaturas. Una curiosidad que aplica en esta competición la AFC (Confederación Asiática de Fútbol) es que el campeón (Irak), el segundo (Arabia Saudí) y el tercero (Corea del Sur) de la edición anterior se clasifican directamente, así como los campeones de la Copa Desafío AFC de las ediciones 2008 y 2010 (India y Corea del Norte); esta última copa es una oportunidad para las 20 peores selecciones del continente ya que son quienes participan en dicha copa, pero con la condición de que luego no pueden participar en la fase de clasificación como hacen el resto. A todos estos participantes hay que añadir a Qatar como país organizador.

Los favoritos creemos que serán Japón, Corea del Sur, Australia e Irán, aunque sin descartar en un segundo escalón a Arabia Saudí, Uzbekistán y China; y como posibles sorpresas Qatar, Irak y Corea del Norte.

Con todo esto los grupos quedaron de la siguiente manera:

- Grupo A: Uzbekistán, China, Qatar y Kuwait.
Este grupo se presenta complicado, debido al potencial similar de todos los contendientes, quizás Kuwait este un escalón por debajo con respecto a las otras tres escuadras; y Qatar se encontraría un poco por encima debido a su condición de anfitrión.
A día de hoy ya se han disputado dos jornadas del grupo, y nos encontramos con Uzbekistán clasificado (ganó a Qatar en el partido inaugural 2-0 y a Kuwait 2-1) con 6 puntos para la siguiente fase. Mientras que China y Qatar se encuentran empatados a 3 puntos y Kuwait como farolillo rojo con 0 puntos.
La lógica nos indica que Qatar y Uzbekistán pasarán a la siguiente fase, pero en fútbol nunca se sabe, sobre todo después de que Qatar se impusiera a China 2-0.



- Grupo B: Jordania, Siria, Japón y Arabia Saudí.
En este grupo se ha producido la gran sorpresa del campeonato hasta el momento, la eliminación de Arabia Saudí del torneo después de sendas derrotas 1-2 contra Siria y 0-1 contra Jordania; algo impensable en el pasado. La derrota 2-1 ante Siria en la primera jornada supuso además la destitución del selecccionador saudí, el portugués José Peseiro (trotamundos del fútbol, que incluso llegó a ser segundo de Queiroz en el Real Madrid) debido entre otras cosas a la no clasificación para el mundial de Sudáfrica.
Hay que felicitar además el buen hacer en el grupo de Siria y Jordania, ya que hasta el momento siguen en la pelea por la clasificación, sobre todo teniendo en cuenta de que se trata de selecciones con un nivel muy bajo ya no sólo a nivel mundial sino también en la confederación. Jordania le arrancó un empate a unos a Japón en la primera jornada y Siria en la segunda perdió por 2-1 contra los nipones teniéndolos contra las cuerdas durante gran parte del partido. Así pues jordanos y sirios se jugarán su pase en la última jornada en un duelo fraticida, si Japón cumple con el guión de ganar a los saudíes, que se encuentran en horas muy bajas.
Comentar además el pobre papel de la selección nipona, que con un plantel con jugadores emigrados a Europa no es capaz de solventar sus partidos con autoridad, de momento.




- Grupo C: Australia, Corea del Sur, Bahréin e India.
En este grupo se encuentran a mi juicio las dos selecciones con más posibilidades de salir campeonas, Australia y Corea del Sur; además se encuentran en un grupo en el que no creo que ni India, para la que ya es un premio estar en la fase final, ni Bahréin serán rivales.
Con una jornada disputada nos encontramos con una Australia que a medio gas goléo sin problemas a India por 4-0. En el otro encuentro Corea solventó con autoridad su partido 2-1, pero el gol de los árabes llegó a falta de 3 minutos para el final en un despiste defensivo.
Al cierre de este comentario, Australia y Corea empataban 1-1, a falta de 15 minutos para la conclusión del partido. Hay que decir que ambas escuadras se presentan con todas sus figuras europeas como Park, Cahill o Kewell.



- Grupo D: Irán, Corea del Norte, Emiratos Árabes Unidos e Irak.
Con una única jornada disputada en este grupo, creo que el gran favorito para pasar es Irán (con sus estrellas Nekouman y Masoud en el bloque), y la otra plaza saldrá de cualquiera de las otras selecciones, ya que el nivel entre ellas es parejo aunque quizás la clasificación mundialista de los norcoreanos les dé ligera ventaja.
De momento Irán derrotó a sus vecinos irakíes por 2-1, remontando en la segunda parte; y los norcoreanos y los emiratíes empataron 0-0. Veremos que nos depara el grupo en jornadas venideras.


Bueno hasta aquí lo que ha dado la copa hasta el momento, prometemos informaros de lo que ocurra en el resto de jornadas de grupos en cuanto termine dicha fase, y además antes os prometemos un análisis con las sorpresas y jugadores más interesantes. Os animamos a votar en la encuesta para saber quién creéis que será el campeón.
Como no hemos encontrado un vídeo de los mejores goles os hemos dejado las derrotas de Arabia, la goleada de Australia, el partido inaugural y el duelo de máxima rivalidad Irak-Irán.

Bajón de Oro 2010

Lo que ha sucedido este año con la concesión del premio más importante a nivel individual del mundo del fútbol, ha sido lamentable. ¿Qué premia exactamente el balón de Oro? ¿al mejor del año? ¿una trayectoria? ... nadie lo sabe y pocos lo comprenden. Lo que está claro es que no es justo que Messi (del que nadie duda es el mejor jugador del mundo) haya ganado el galardón este año, ya que jugadores como Xavi, Sneijder o Forlán merecían el premio mucho más que el argentino; ya que sus trayectorias con sus clubs y sus selecciones durante el 2010 fueron increíbles y la aportación de estos jugadores fue fundamental en los logros de dichas escuadras.
Pero repasemos que es lo que ocurre para entender el por qué ha ganado Messi. Desde este año la FIFA y la revista France Football han unificado sus premios anuales, el balón de oro y el ahora extinto Fifa World Player, dando como resultado el FIFA Ballon d´or. Al realizar esta unificación, han tenido que unificar también el sistema de votación y de elecciones; así en este premio participan tanto los corresponsales de la revista francesa como los entrenedaroes y capitanes de las distintas seleciiones adscritas a la FIFA. Así de este compendio sale el resultado; por parte de la revista francesa el ganador hubiera sido Sneijder (resultado a mi juicio justo, aunque creo que Xavi lo merecía más que nadie) y por parte de los entrenadores y capitanes de los equipos el ganador fue Messi; luego se aplica unos baremos a cada voto y así salío la clasificación final que todos conocemos. Conque el resultado está muy claro, y lo dijo Pep Guardiola, Messi ganó porque la mayoría de compañeros de trabajo así lo han querido, ya que el argentino arrasó entre los capitanes y los entrenadores, además de que en estas votaciones como en Eurovisión parece que hay pactos y amiguismos.

Así que la posible solución que debería de aplicar la FIFA para que esto no vuelva a suceder sería poner un comité encargado de la designación, teniendo en cuenta únicamente los méritos de los jugadores en el año que se va a evaluar, porque sino creo que Messi va a ganar 5 balones de oro seguidos o más.

Además, particularmente desde la redacción de "or-said" no nos gustan nada los premios individuales en este nuestro amado deporte ya que se trata de un juego colectivo, conque pensamos que este tipo de galardones deberían de entregarse a equipos en concreto y no a jugadores en particular.

También creemos que el gran triunfador de la gala fue el F.C. Barcelona ya que los tres finalistas son miembros de su plantilla, y la mayoría de los jugadores del once ideal de la FIFA también pertenecen a su plantilla.

Y si alguien se da cuenta, ahora a ver quién es el entrenador de chavales tan listo que trunca las aspiraciones de cualquier chaval diciéndole : "Tú no vales para el fútbol porque eres muy bajito"; simplemente que recuerde los jugadores del podio del 2010, quizás lo único salvable por parte de la FIFA.

lunes, 10 de enero de 2011

Cómodos na 2ª praza

Este ano 2011 non puido comezar mellor en casa Celta. Con case a metade do particular "tourmalet de xaneiro" cumprido, e a expensas do que aconteza contra o Xerez a vindeira semana, os celestes semellan afianzarse no 2º posto.

O Celta chegou co 11 de gala salvo a baixa de Alex por lumbalxia, cuberta cun mellorado Michu, e compretada coa incorporación tras sanción de Garai. Po-la banda do Elxe, tiñan a importante baixa do Ghanés Wakaso no medio campo, pero presentaba equipo con potencial, Vasco Fernandes foi das poucas alegrías do mal Celta do ano pasado, contan cun puñal na banda coma Palanca, un sólido Mantecón no medio e co talento de Kike Mateo enrriba. Sorprendeu que a referencia en ataque fora Bodipo coma titular en vez de Linares, e agardábase a entrada dun sempre perigoso Perera na 2ª metade, pero o técnico decantaríase á postre por correxir o erro de Bodipo e dar minutos a un Linares que, ó menos dende fora, semella superior a bondo a un Bodipo en horas mais baixas que nunca.

Comezou o partido cos 2 equipos algo pechados, sabedores da importancia de non perder o encontro. Os locais deron a primeira labazada a remate acrobático de Bodipo no min 15 que vai á cepa do pau esquerdo, e no 30 chut fortísimo de Palanca á porta dun Falcón que despexa ambas a corner no último intre cunhas magníficas estiradas. Un partido mais, e van xa 3 tempadas, amosándose coma un verdadeiro seguro de vida o gardamallas gaditano.

A mellor bagaxe ofensiva dos celtiñas na 1ª metade chegou por ambas bandas en botas dos laterais, gran partido en xeral coas aportación ofensivas nas subidas de Mallo e Lago, o primeiro cun perigoso centro que se envelenaba cara a porteria local, e o último autor do 1º remate directo con perigo ante a porta de Willy Caballero, outro dos grandes porteiros desta 2ª división, que desviaría o potente zurdazo do lateral do Calvario a corner.

O partido non tiña un dominador claro, e cando semellaba que iriamos ó descanso co 0-0, a sorte da semana pasada achegouse outra vez ó Martínez Valero cando Trashorras bota unha falta lonxana, recibe na area escorado á esquerda David Rodríguez quen, de primeiras e ante unha defensa ilicitana moi permisiba, tenta un centro coa perna mala ó segundo pau no que chegaba Michu, pero golpea a bola mais coa canilla que co interior e o balón remata coándose por alto sobre Caballero, achegando o 0-1 ó casilleiro.

Na 2ª metade, o Celta saíu decidido a pechar o partido, fixéronse co control do balón e comezaron a tocar e a combinar, canalizando o xogo por medio dun Michu moi acertado no reparto dos pases. E a piques estivo de acada-lo 2º tanto nun par de boas ocasións en botas de De Lucas e David que non chegaron a materializarse.

Nembergantes, o Elxe seguía a dar algún susto, a sendos tiros de Pelegrín e Mateo. Herrera troca a Trashorras por Joan Tomas como é habitual, buscando mais verticalidade e veocidade nas contras. A balanza inclinaríase de xeito definitivo cara os visitantes, e o gol da tranquilidade chegaría no 63. David combina en 3/4 de campo con Michu pero o balón ven moi alto, os asturiano loita a recuperación, e rouba ante 2 defensas do Elxe que unha vez mais non se entenden e deixan que o balón bote 2 veces diante de eles e Michu escape con el, plántase o "5" só na area e bate de bo tiro cruzado ó gardamallas, compretando o seu mellor partido neste ano, inda que ata o de agora o listón non o puxera precisamente alto.

Ós 71 minutos, Bodipo vaise á rua por 2ª amarela tras mal-finxir un penalti a bo centro de Vasco Fernandes. Lonxe de virse atrás, o Elxe tivo unha boa ocasión, e ós 73 minutos foi o recén entrado Linares (máximo goleador dos locais con 4 tantos) quen lanza un bo chut que finalmente vaise fora rozando o pau dereito de Falcón. O Celta mataba o partido case que na seguinte ocasión. No 76, De Lucas centra dende banda esquerda á area cara Michu que perde o cabezazo ante a defensa, o balón sae mal despexada ó canto esquerdo da area, recolle David quen sen pensalo bota un pase atrás ó que chega perfecto para chutar de fronte De Lucas e fusilar dende o borde da area, sentenciando o partido.

De aquí o final, o Elxe rematou coma un equipo desdebuxado, cun Vasco Fernandes por poñer un exemplo, que sendo lateral dereito, rematou no se sabe ben se coma mediocentro ou mesmo na mediapunta... incógnitas da desesperación en equipos volcados ó ataque cun home menos ante un rival que non deixa oco á sorpresa. A lamentar as tarxetas amarelas vistas por Jonathan Vila e Hugo Mallo, este último ó cometer penalti tras un choque con Linares, que transformaría éste maxistralmente no min 82. Tarxetas coas que cumpren ciclo ambos defensas e que ante a baixa de Murillo, suporá a bo seguro a principal dor de cabeza para Herrera de cara a confección do 11 inicial ante o duro partido contra o Xerez na fin de semana vindeira no estadio de Balaidos.

Con estes 3 puntos, un Celta que vense amosando compretamente convencido do seu potencial, acomódase na 2ª praza a 2 puntos dun Raio que rematou gañando no último intre nesta xornada, e recurta a só 4 puntos a desvantaxe co Betis, que amosa que tamén pode pinchar, un aliciente máis se cadra para sair a morder a xornada que ven na casa ante o Xerez e tentar achegárselle un pasiño mais ós verdibrancos. E deste xeito paseniño, vaise gañando convincentemente un posto no ascenso directo cara primeira división.

lunes, 3 de enero de 2011

O Mellor Agasallo de Reis

Os primeiros 3 puntos do ano acadounos o Celta no partido, se cadra, no que menos mereceu perder o rival en toda a tempada, ante un Raio Vallecano que deixou moi boa imaxe e que sen dúbida non mereceu un marcador final tan abultado.

Comezaba o encontro cun tiro lonxano de Hugo Mallo que a piques estivo de sorprender a Cobeño, mais sería só un espellismo xa que no Raio, moi volcado en ataque, eran sabedores de que tiñan que levar o mando do encontro dende o 1º minuto se querían manter ó Celta fora do encontro, e a boa fé que o acadaron. Co seu clásico 4-2-3-1, no que Javi Fuego é o cerroxo que lle aporta a Movilla a tranquilidade defensiva precisa para adicarse a mover o xogo, cunhas perigosísimas entradas por bandas por parte de Trejo e Piti, e cun Armenteros con liberdade de movementos para asociarse cun excelente Aganzo en punta, deixaron a un desidioso Celta en “or-said” durante case que toda a 1ª metade.

Os madrileños eran donos do encontro, e reflectíase nas ocasións, cun gol e 2 tiros ó longueiro en só 3 mins. O 1º tiro á cruceta de Armenteros no min 6, que foi o preludio ó gol de Coke que só tivo que empurrar a bola tras boa xogada combinativa do equipo, e cun 2º chut ó traveseiro nesta ocasión de Trejo antes dos 10 minutos de xogo.

O dominio do Raio foi incontestable, salvo se cadra cando rondabamos os 20 mins de xogo, cun bo centro de Trashorras que non atopa o remate axeitado de Catalá, pero a xogada foi boa e amosaba que o Celta quería espertar, nalgún caso concreto coma o de Michu de xeito literal, xa que foi ahí cando se comezou a ver que os galegos xogaban tamén con 11 no campo, cando o asturiano asistiu a un David Rodríguez que controla mal e que finalmente non é quen de batir a Cobeño. Pasado este pequeno bache o Raio retomou o control e comezaría o mal partido do árbitro, que anula de xeito cando menos riguroso un bo tanto de chilena a remate de Aganzo por presunta falta no control.

Os vigueses salvábanse de volta no minuto 40 cando Falcón fai a parada do partido a remate a bocaxarro de Aganzo na area cativa tras un corner, chegando ó desexado descanso cun Raio desquiciado polas ocasións desaproveitadas, que deixaron no marcador un 1-0 que en principio semellaba agasallo abondo para os celestes, que lles daba a ocasión de meterse no encontro na segunda metade cando ninguén que vira a primeira podía cree-lo atendendo ós méritos duns e doutros.

Consciente da boa oportunidade que se lle presentaba, o Celta saíu a morder cos mesmos 11 do inicio (e de toda a tempada, salvo o sancionado Garai) buscando a ocasión de que poidera soar a frauta e roubarlles a carteira ós locais. E fixérono tendo ó mando do equipo a un enchufadísimo (unha vez mais) Quique De Lucas, que foi letal entrando por velocidade unha e outra vez nas contras por banda dereita. Chapeau para a tempada deste xogador.

E nunha destas contras chegaría o gol do empate. De Lucas métese no area e recibe un bo centro de Michu, controla e nunha xogada moi enbarullada da que remata sacando un balón aereo moi vertical que, en boca de gol, non é atinado a despexar a corner por Arribas, que acaba batindo ó seu gardamallas.

E vaia que lle soaba a frauta ó Celta, que se non se podía maxinar empatando ós 3 minutos da reanudación tra-la mala 1ª parte amosada, menos podía pensar que antes dos 10 mins da segunda metade xa estaría por diante ó culminar David unha gran contra tras saque rápido de Alex levada por De Lucas, xusto despois dun penalti a Aganzo non pitado por un fora de xogo previo inexistente. Demasiado castigo para un Raio que semellaba noqueado, que non podía creer que estivera a perder 3 puntos que xa tiñan na saca, pero isto amósanos unha vez mais que os partidos nunca rematan ata que o árbitro pita e recolle o balón. Dende eiquí, o Celta tomou o mando con verdadeira autoridade por vez primeira no partido, control que xa non soltaría deica o final.

Paco Herrera, seguindo co seu habitual guión de sustitucións, trocou no 70 a Joan Tomás por Trashorras, se cadra sabedor que con el e Michu no campo é demasiada pasimonia, e fai falla alguén que meta maior intensidade no xogo para non perder o valioso botín acadado, como tantas veces acontecía en tempadas anteriores. O Raio tentouno dando entrada a un segundo dianteiro coma Delibasic en detrimento de Movilla, pero o Celta estaba moi ben posicionado.
O Raio recuperaba por partes o balón, pero cun dominio compretamente esteril, grazas unhas veces ó longueiro e outras a un sempre fiable Falcón que atallou unha perigosa dobre ocasión na area pequena. Os celestes seguían facendo dano nas contras, ata o punto de que no minuto 81 consumábase a mala sorte do Raio, que encaixaba o 3º gol de xeito acorde ó global do partido. Tras escapada en carreira de De Lucas de Amaya, este último racha fibras en plena carreira e deixa ó catalán dentro do area en solitario, asistindo así plácidamente a un David Rodríguez que chega xustiño e entre a duras penas e a trompicós, xa sen forzas e sen moito tino a verdade, remata coa perna mala metendo o balón na portería no último suspiro rozando a base do pau esquerdo. O dito, a sorte onte tíñalle alerxia á cor branquivermella.

De aquí o final, destacar só as testimoniais entradas de Abalo por David no 88 e sobretodo a de Papadopoulos no 91 por De Lucas, recibindo o grego así un pequeno premio ó seu constante traballo nos adestramentos, que de momento non soubo refrendar con gol algún, algo preocupante cumprido xa o seu 1º ano de celeste.

Unha parte para cada equipo, inda que curiosamente o Celta non rematou de deixar boa imaxe na sua. Mal partido do colexiado, moi sólido o de Falcón e decididamente gran encontro dun De Lucas que confírmase coma fundamental no que queda de carreira polo ascenso. Deste xeito, o Celta supera ó Raio en 2 puntos e é de momento 2º a 6 puntos do Betis, e visto o bo fútbol amosado neste encontro, preveese unha dura loita pola 2ª praza case que en exclusiva entre madrileños e galegos, salvo que os da beira do Guadalquivir rematen tirando a tempada polo chán nos vindeiros meses, cousa bastante improbable salvo que se confirmaran os peores agoiros sobre a posible debacle económica dos de Gordillo.

Semella claro por tanto, que de seguir así o decisivo mes de Xaneiro (no que haberá que visitar Elche, Cartaxena e Barcelona; e recibir ó Xerez) meteriámonos de cheo na loita polo 2º posto de ascenso directo, que cada xornada que pasa é mais un pulso entre os contendentes deste derradeiro partido vivido na mañá do Domingo no Estadio Teresa Rivero de Madrid.